Նոր եմ վերադառնում «Գարեգին Նժդեհ» ֆիլմի դիտումից: Նման ֆիլմից հետո խոսելդ չի գալիս, որովհետև ամփոփվում ես ինքդ քո մեջ: Չեմ ամաչում ասել. սկզբից մինչև վերջ ֆիլմն աչքերիցս արցունքներ քամեց, և դրանք միայն սքանչացումի արցունքներ չէին:

Պարզէն ալ պարզ է, որ ՀՀ գործող իշխանութիւնը պիտի վերարտադրուի նախագահական բեմականացած «ընտրութիւններուն»: Քսան տարուան մէջ այդպէս ալ մեր երկիրը երբեք չկայացաւ որպէս քաղաքացիներու ազատ եւ արդար ընտրութեամբ կայացած, ժողովուրդին իրաւ մեծամասնութեան կամքը արտայայտող իշխանութիւն, որ ՀԱՇՈՒԵՏՈՒ ըլլար նոյն զայն ընտրած ժողովուրդին:

ՀՀ Սահմանադրության կոմպը կախել է այս օրերի կարծիքներից: Կարծքիներ ու կոչեր կան, որ քանի դեռ մահափորձը բացահայտված չէ, ուրեմն անհաղթահարելի խոչընդոտը վերացած չէ, ուրեմն, պետք է նոր ընտրություններ նշանակել: Բայց ե՞րբ նշանակել, եղբայր:

Այսպես ուրեմն, ազգը պիտի ընտրի իր առաջնորդին: Առաջնորդը նա՞ է, ում հետևից գնում են, թե՞ նա է, ով առջևից է գնում: Բառախաղ չեմ անում, պարզապես ես մեծ տարբերություն եմ դնում դրանց միջև՝ առջևից գնացողը պիտի վստահ լինի, որ իր հետևից եկողները շարունակելու են գալ, և Առաջնորդի հետևից գնացողն էլ կասկած չպիտի ունենա իր անցնելիք ճանապարհի ճշմարիտ լինելու վրա:

Ամենաինքնատիպը Պարույր Հայրիկյանի նախկին զինակից, ընտրապայքարում նրա մրցակից Արամ Հարությունյանի մեկնաբանությունն էր. «Դեռ լավ է, որ Պարույրն իր զենքը չի հանել, այլապես երրորդ կրակոցը կհնչեր, և այս անգամ ամեն ինչ անդառնալի կլիներ»: Եթե Ճիշտ եմ հասկանում՝ սա նշանակում է՝ Պարույրի զենքը կկատաղեցներ ահաբեկիչին և սա այս անգամ հաստատ կորոշեր սպանել իր հետ գոտեմարտի բռնված մարդուն:

Դե բավական է, էլի, ինչքա՞ն կարելի է հակառակորդներին ուրախանալու առիթ տալ: Առավոտից կարդում եմ Պարույր Հայրիկյանի անչափ ցավալի մահափորձի հետ կապված ամենատարբեր մեկնաբանությունները: Հիմա էլ տպավորություն է ստեղծվում, որ այս առավոտ Հայաստանում արթնացել է... մեկ միլիոն Շերլոկ Հոլմս:

Ակնհայտ է, որ պատվիրատուի իրական թիրախն էր ոչ այնքան Հայրիկյանը, որքան ընտրական գործընթացը: Այն է` պետք էր անել "сотрем, начнем сначала": Կարծեմ թեկնածուներից մեկի մահվան դեպքում ընտրությունները չեղյալ են համարվում և նորից են նշանակվում: Պատվիրատուն կամ երկրից ներս է, կամ երկրից դուրս:

Չէ, այս իշխանությունները չհասկացան ու չեն ուզում հասկանալ, որ Մաշտոցի պուրակը, Թռչկանը ... ոչ թե իրենց հաղթանակներն են, որ ընդգրկեն «հերոսություն արած գործեր»-ի շարքում, այլ իրենց բացթողումներն էին, որոնք հանրությունը չցանկացավ հանդուրժել և ոտքի ելավ: Ձեռքբերում կլիներ, եթե որևէ մեկի մտքով չանցներ, թե կարելի է ջրվեժի հաշվին սեփական գրպանը լցնելու միջոց կառուցել, ձեռքբերում կլիներ, եթե այդ անիծյալ կրպակները մեկ ժամ անգամ չմնային պուրակում: Իշխանությունների ձեռքբերումը կարող է լինել երկրում ՕՐԵՆՔԻ, այլ ոչ թե կամայականության հաստատումը:

Մեկ-մեկ ահավոր սկսում եմ կարոտել 2006-2010 թվականների livejournal-ը և այն փոքրիկ հայկական բլոգերական համայնքը: Այնքան քիչ էինք՝ համեմատած այժմյան ֆեյսբուքի, բայց այնքան ջերմ ու համախմբված: Բոլորս իրար ճանաչում էինք, հավաքվում էինք, վիճում ու բարիշում էինք:

Ամփոփելով առաջին նախընտրական շաբաթը` ՀՀ նախագահի թեկնածուներին կարելի է բաժանել երկու խմբի` նրանք, ովքեր զբաղված են իրենց բուն գործով, այն է` քարոզարշավի շրջանակներում ժողովրդին ներկայացնել իրենց նախընտրական ծրագրերն ու լսել քաղաքացիներին հուզող հարցերն ու խնդիրները և նրանք, ովքեր զբաղված են բացառապես մյուս թեկնածուների քննադադատությամբ: Ցավալին այն է, որ 8 թեկնածուներից միայն երեքն են, որ զբաղված են իրենց բուն գործով` Սերժ Սարգսյան, Հրանտ Բագրատյան, Րաֆֆի Հովհաննիսյան: Մյուսները պարզապես որդեգրել են «куплю билет- назло кондуктору пойду пешком» կարգախոսը և նախանձելի համառությամբ հետևում են դրան: